Cadeautjes van de Italiaanse natuur

Marie-José: ‘Nu het voorjaar alweer enige tijd zomerse allures heeft hier in Italië vallen een aantal dingen op. Ondanks regelmatig prachtig weer vind ik het persoonlijk soms best lang duren voor de lente écht als lente voelt in Lazio. Ergens denk je wanneer je in Italië gaat wonen, dat het hier eigenlijk altijd wel mooi weer is. Nou, dat is dus niet zo. Desalniettemin loopt de natuur hier vele weken voor op de Nederlandse natuur wat uitlopen en nieuw blad krijgen betreft. Zo piepen de narcissen hier vaak al nét na kerst de grond uit en kleurt alles al vrij vroeg in het jaar prachtig groen. Dat het weer dan nog behoorlijk capriolen kan uithalen, nemen we dan maar voor lief.

 

 

Wat ik het aller-, allerfijnste vind is de verlenging van het bloeiseizoen. En dan met name van de koningin der bloemen, de roos, mijn favoriet. Op vroegere reizen door Italië, met name in het zuiden, was ik altijd stikjaloers op de rozen die ik dan in begin mei al bloeiend aantrof. Bloeiend met een overdaad en pracht die mij regelmatig de adem benam. Eenmaal weer thuis moest ik dan vaak tot een heel eind in juni wachten vooraleer daar de eerste rozen, mondjesmaat, in bloei kwamen.

Qua rozen heb ik me dan ook niet ingehouden toen ik eenmaal hier mijn eigen tuin ging aanplanten. Rozen en veel ook zouden en moesten er komen. Ik ben op geen enkele wijze teleurgesteld. Wat een weelde! Het Italiaanse klimaat is perfect voor deze primadonna’s. De zon die zoveel uren schijnt, het windje dat hier regelmatig waait (ik woon op zeshonderd meter hoogte)… Dit alles maakt dat rozen, en het maakt niet uit welke soort, zich hier bijzonder goed ontwikkelen.

Ik loop nu nog steeds zo blij als een kind door mijn tuin als ik nu zelf ook vroeg in mei al die bloeiende rozen zie. En die bloei die gaat maar door, in golfbewegingen weliswaar, maar de echte doorbloeiers houden het met gemak vol tot in december. Ik pluk sommige jaren rozen uit de tuin om ze met kerst op tafel te zetten. Dat zijn voor mij écht cadeautjes.

 

Een echte Italiaanse roos is de bijzondere Banksiae, die bloeit met honderden miniroosjes – en dat weken- en wekenlang. Je ziet ze heel veel in geweldig zacht botergeel (Banksiae lutea) maar ook in zuiver wit (Banksiae Alba Plena).

Maar ook de gelsomino, jasmijn, die hier eind mei, begin juni zo uitbundig bloeit. Vooral de hier zo veel voorkomende Trachelospermum jasminoides. Prachtig, wintergroen ook nog en dan dat zoete parfum… Ik ga er vaak gewoon even naast zitten. Ik herinner me nog goed hoe ik jaren geleden met mijn moeder een reisje maakte en we vrienden van haar gingen bezoeken in Brescia. Zij namen ons mee naar een burcht annex park, prachtig boven de stad gelegen. Daar zag ik de grootste jasmijnklimmer die ik ooit had gezien. Meters en meters bedekten de muren en een geur… Ook toen dacht ik ‘Als ik ooit mijn eigen Italiaanse plekje heb…’

 

Een ander fantastisch cadeau van de Italiaanse natuur is de bloei van de wilde brem. Hele heuvels kleuren geel. Dat is echt een spektakel. Bovendien verspreidt deze brem een typisch zoet aroma, dat ik, zelfs geblinddoekt, direct zou herkennen en associëren met Italië.

 

Als de roos de koningin der bloemen is in Italië, dan is de magnolia grandiflora de keizerin der bomen. Een boom die werkelijk alles heeft, allure en stijl, zo chique, groenblijvend met haar prachtige glanzend blad en op de koop toe ook nog eens fantastische witte bloemen in juni – zo groot als waterlelies. Geen wonder dat er in het enorme park Villa Borghese in hartje Rome zelfs een Viale delle Magnolia is, met eeuwenoude magnolia’s in lange rijen. Ga dat zien, vooral in het gouden uur voordat de zon ondergaat.

Wat me nog steeds verbaast en soms ook voor verrassingen zet, is de enorme snelheid van groei hier. Een jaar na aanplant ken je het soms al niet meer terug, werkelijk ongelofelijk. Eenmaal vertrokken is er geen houden meer aan, wat een power.

Helaas geldt dit ook voor alle soorten onkruid, in maart nog onder controle, in juni (bij niet ingrijpen) totale overwoekering. Dit lijkt een grapje, als in overdreven, maar het is echt waar. Je moet goede maatregelen treffen. Op tijd beginnen en als je dat zelf niet kan, zorgen dat iemand je tuin schoon houdt. Uiteindelijk win je het altijd van het onkruid, kwestie van doorzetten en volharding.

Tot slot nog twee kleine tips voor Italiaanse tuinen. Snoei de buxus niet in juni, zoals in Nederland, maar pas in het late najaar. Anders verbrandt de zon de jonge blaadjes. Ook als je op een bewolkte dag zou snoeien. De zon is veel te sterk hier. Dus heb geduld en knip veel later. En als je in de geweldige terracotta potten tuiniert, denk er aan dat die potten of vazen in de brandende zon fungeren als ovens. De planten extra goed water geven is het devies, misschien zelfs meerdere keren per dag.

Voor mij is tuinieren in Italië nog altijd één groot feest, een explosie van geur en kleur, die ik hopelijk zo ook een beetje met jullie heb kunnen delen. Op een kleurrijke zomer!’