Vier seizoenen lang genieten

Het wisselen der seizoenen is prachtig. Het nieuwe frisse groen van de lente en alle kleuren die exploderen, natuurlijk de warme zomer, maar ook het kleurenspel van de herfst en het weer meer naar binnen trekken, met tot slot het wit van de winter met liefst bijpassend schaatsplezier. Hoe heerlijk.

We weten allemaal dat het zo niet werkt, althans, dat het in Nederland meestal zo niet gaat. Je kunt er niet meer van op aan. Mijn jongste dochter is eind augustus jarig en de keren dat we dat in Nederland gevierd hebben, regende het werkelijk pijpenstelen, de hele dag, zodat uiteindelijk alleen een bezoekje aan de bioscoop nog voor enig soelaas kon zorgen.

Wat me echter vooral tegenstond, was de onvoorspelbaarheid van de zomer, de weken van regen of in ieder geval het gebrek aan zon en hoe lang het dan weer duurde vooraleer het beloofde hogedrukgebied voor wat stabieler mooi weer zorgde. Of, als het dan een dag of twee warm en zonnig was, dat er dan vrijwel onmiddellijk een storing roet in het eten kwam gooien.

Wat dat betreft hebben we het in Italië heel wat beter. De zomers zijn nog altijd lang, zonzeker en echt warm.

Toch klagen de mensen ook hier over de veranderingen in het klimaat. De lente laat (te) lang op zich wachten en de winters hebben in sommige delen van dit land, in tegenstelling tot wat je zou denken, een hoog Siberiëgehalte.

Dit is met name te ‘danken’ aan de tramontana, een noordoostenwind die werkelijk door merg en been gaat en de gevoelstemperatuur met gemak twintig graden laat dalen.

Ik kijk dan altijd met bewondering naar de planten in mijn tuin die dit meestal toch wel overleven. Maar niet altijd. Een paar jaar geleden ging op Tweede Kerstdag mijn mooie mimosa om. De wind was zo hard en zo koud dat de arme schat het niet meer trok. Wij zagen het drama live gebeuren, dicht bijeen bij de open haard. Dat hoort er allemaal bij.

Ik pak de meest kwetsbare planten wel altijd in; de citroenboom, de jasmijn, de bougainvillea, de podranea/bignonia – en dan maar afwachten wat er gebeurt. Schade door ernstige kou hebben ze na strenge winterse periodes wel, maar meestal lopen ze gewoon weer uit. Ook de polygala, normaal gezien wel tegen een stootje bestand, heb ik nu maar ingepakt in noppenfolie.

En ondanks dat je er niets aan kunt veranderen, ben ik de Italiaanse kou gauw beu. Net alsof het hier niet zo belachelijk koud mág zijn. Gewoon omdat dat niet in je beeldvorming van dit land past.

Ik vond het vroeger ook altijd erg overdreven als ik romans las die zich op dit schiereiland afspeelden dat men het zo koud had en de winters werkelijk bar en boos waren… Met mijn Nederlandse roots dacht ik dan ‘Jullie koud?? Hoe dan?’

Inmiddels weet ik beter. Ik heb het hier soms kouder dan ik het in Nederland ooit gehad heb. Vooral op open vlaktes of bij de zo mooi idyllisch gelegen villa’s op heuveltoppen waar de wind vrij spel heeft. Er is geen enkele beschutting en dat is echt afzien. Maar het goede nieuws is, het duurt maar kort.

Wat zijn nu een paar weken op een heel jaar?

Want dat is iets wat zeker is, het wordt altijd opnieuw weer vrij snel mooi weer. De slechte dagen zijn echt dagen en nooit weken achter elkaar en de zon schijnt ongelofelijk meer uren dan in Nederland. Ook blijft de zon ook in de winter echt warm. Dus met een beschut plekje, uit de wind en in de zon is het hier het hele jaar door genieten. Ik kan het iedereen aanraden!’